اشعار

آقا بیا که سـخـت پـریـشان شدیم ما            از کرده‌های خویش پشیمان شدیم ما

از نور روی ماه تو دوریم و اینچنین            بی‌نور روی ماه تو حیران شدیم ما

كـبوترم كه زدم بال در هـوای محـرم            به گوش می‌رسد از كوچه‌ها صدای محرم

بیین كه ماه عزا باز بی‌تو می‌شود آغاز            چرا نمیرسی ای صاحب عزای محرم

هزار شکر که از خونِ دل وضویی هست            لـباس مشکی ما هست، آبرویی هست

بیا حسین بـگـو تا که ما به سر بزنـیم            میان شاه و گدا، راه گفت و گویی هست

مُحَرَّم آمد و این دل هنوز مَحرَم نیست            هـنوز قـلـبِ من آمـادۀ مُـحَـرَّم نـیـست

هـمه ز سـسـتـیِ این بی‌اراده می‌بـاشد            اگرکه عهد من و آن نگار محکم نیست

بـر پـا شـده حـســیـنـیـۀ گـریـه‌هـا بـیـا            بر روی چشم‌های تـر از اشک ما بیا

شال عزای تو به عـزایم نـشانده است            وقت عزای مان شده صاحب عـزا بیا

دلـتـنـگی غـروب همه جـمعه‌های من            کی می‌رسد به صحن حضورت صدای من

دیـگـر دلـم بـرای شـمـا پَـر نـمـی‌زنـد            بـرگـرد و بـال تـازه بـیـاور برای من

صدای گریه‌تان پـیـر کرده عـالم را            بیا که با تو بـپـوشم لـباس مـاتـم را

هزار شکر نـمُردم که باز می‌بـیـنم            کـتـیبه‌های عزا؛ مشکی مـحـرّم را

آقـا سـلام، مـاه مُـحـرّم شـروع شـد            بازاین چه شورش است و چه ماتم شروع شد

آقا سـلام تـحـفۀ اشکی به من دهـید            ماه گدایی من و چـشـمم شروع شد

من و این روضه‌هـا الحـمـدلله            مـن و یـــاد شــمــا الـحــمـدلله

من و مـاه مُـحـرّم زنـده بـودن            بــود حُـسـن عــطـا الـحـمـدلله

کاش می‌شد به من زار بـهـایی بـدهی            قـلـب تـاریک مـرا نـور ولایی بـدهی

کاش می‌شد که قدم رنجه کنی یک لحظه            پا بر این دیده گذاری و صفایی بدهی

 مـاه غـم، مـاه عـزا، ماه محن            بر تو بـادا تـسلیت یـابن‌الحسن

در عـزای جدّ مظلومت حسین            اشکهایت گشته جاری از دو عین

زحمتت هستم و ای‌کاش دگر کم بشوم            یا که نه … با نفس قدسی‌ات آدم بشوم

چه خیالات عجیبی، من و این بار گناه            خواستم در نظر چشم تو مَحـرم بشوم

رخصت بده كه خیمـۀ مـاتم به پا كنیم            پـیـراهـن سـیـاه بـه تـن بـا شمـا كـنـیم

آیـد صـدا ز غیب كـه قـد قـامت العـزا            رخـصـت بـده اقـامـۀ بزم عـزا كـنـیم

سائـلی بـیچـاره‌ام در بین راه افـتـاده‌ام            بی‌کـس و تنهـا شدم بی‌سرپـناه افتاده‌ام

باید امشب گریۀ سیری کنم بر حال خود            بی‌حـیایی کرده‌ام در قعـر چاه افتاده‌ام

تا کی غریبانه در این کـنعـان بمانم؟!            در انـتـظـار دیـدنـت گــریـان بــمـانـم

تـا کـی منِ قـحـطـی زده بـین بیـابـان            مـحــروم از بـاریـدن بـاران بـمـانـم؟!

بــاز هــم اشکِ مــرا آهِ تـو در آورده            بـاز این شـال زِ حـالِ تو خـبـر آورده

دست دارم به دعا کار به مژگان نرسد            ریخت این سیل و سر راه جگر آورده

هر قدر می‌خواهد این دل، این دلِ تنها تو را           در عوض هرگز نمی‌خواهد دمی دنیا تو را

خاكِ عالم بر سرِ دنیا، كه چشمِ دوستان           جست و جو باید كند در سینۀ صحرا تو را

دست ما نیست به چشم تو گرفتار شدیم            همه‌اش کار خودت بود خریدار شدیم

خواب دیدیم که تو آمده‌ای اما حیف...            صبح شد با جگر سوخته بـیدار شدیـم

زلـفی به بـاد داده پـریـشان تـرم کـنید            آبـم کـنـیـد از غـم و بـاران تـرم کـنید

از روضه‌ای به روضه دیگر روانه‌ایم            از این که هست بی‌سر و سامان ترم کنید

به بـزم مـاتـم جـدّت، بـیـا ابـا صالح            شـده مـحـرّم جـدّت، بـیـا ابـا صالـح

شعار صبح ظهور تو یا لثارات است            به زیـر پـرچـم جـدّت، بیا اباصالح